Gönül yarası, vicdan sızısı

Bazı akşamlar yatmak istemezsin, zira sabah kalktığında neler okuyacağını bilirsin. Sanki yatmazsan sabah olmayacak diye düşünürsün. Ama ne mümkün, geciktirsen de yatarsın ve zamanı geldiğinde sürünerek de olsa kalkarsın o yataktan. Oturursun bilgisayarın başına ve açarsın mikrofonu.

Murat Ağırel den Emin Çölaşan’a, Akif Beki den Mehmet Tezkan’a hemen hemen aynı konuyu her yazarın kendi penceresinden okursun. İçin acısa da, midene kramplar girse de aktarırsın sayfana. Sonra düşünürsün, hani o kerli ferli insanlar var ya, mesela aileyi tanıyan ve bazen bildiklerini bile konuş(a)mayan malum kişiler okur mu tüm bunları, dinler mi bu satırları?

Herkesin içinde “yalan konuşun” diye bağırırken yediği yumruk ile susmak zorunda kalan kadın ya da Narin’in yaşadığı o küçücük köyde yaşayanlardan okuyan, dinleyen var mı acaba?

Yazanlar belli, okuyanlar belli. Peki okumayan, dinlemeyen tüm bunlardan arınmış mı oluyor? Yoksa bu yazıları bu sesleri onlara ulaştırmak için çabalamalı mıyız. Bazen diyorum ki çek bilgisayarın fişini, okuma hiçbir şeyi! Hani derler ya göz görmeyince gönül katlanır. Yok olmuyor benim gönlüm katlanamıyor. Bazen diyorum ki okuma internete girme! Nasıl tamir ederim videosu olmadan bir iş yapamaz mısın, yaparsın. En fazla çekiç vurursun eline sızlar geçer.

Yok olmuyor, vicdan sızısı geçmiyor. Zira bundan sonrasını duymasam bile duyduklarım, okuduklarım gönlümde kapanmayan yaralar olarak duruyor. Ne yurtta yanan minicik kız çocuklarını unutabiliyorum ne de tacize uğrayan erkek çocukları. Onlar aklımda olduğu sürece yüreğim kanamaya devam ediyor. Sonra olaylar ve ardından yapılan açıklamalar ve yapılmayan uygulamalar geliyor. Toplum olarak belki herkes benim gibi o açıklamaları yapanları düşünüp, vicdanımın sızlamasına engel olamıyorum.

Sonra oturuyorum hem yazmaya hem de okumaya devam ediyorum. Belki bir kişi daha fazla okur belki bir kişi daha fazla dinler diye düşünceleri paylaşıyorum. Geçmeyen iki şey beni zorluyor. Gönül yarası, vicdan sızısı.