Nöbetçi Eczaneler
Kutsal kitabın ilk emri “Oku”.
İstiklal Marşı’nın ilk kelimesi “Korkma”.
E peki, bu kadar net mesajlar almış bir millet nasıl oldu da bugün okumayan ve korkan bir topluma dönüştü?
Sorunun cevabı da, çözümü kadar açık aslında.
“Oku” emrini yıllarca sadece Arapçasından ezberledik.
Anlamaya çalışmadık.
Sorgulamadık.
Oysa o kelime, sadece harfleri değil, hayatı okumayı emrediyordu.
Ama biz, okumaktan bilgiye, bilgiden düşünceye, düşünceden özgürlüğe giden o yolu hep kestirmeden geçtik:
Daha doğrusu hiç yola çıkmadık.
“Korkma” dediler, biz ödümüz koparak büyüdük.
Çocukken öğretmenden korktuk, büyüyünce patrondan.
Devletten korktuk, amirden korktuk, mahalle baskısından korktuk, Twitter’da linç edilmekten bile korktuk.
Sonuç?
Koca bir toplum, ağzında “özgürlük” kelimesi, ama elinde sürekli bastırdığı bir “aman sus” refleksiyle yaşayıp gidiyor.
“Oku” dedikleri kitapları okumadık.
“Düşün” dediklerinde ezberledik.
“Konuş” dediklerinde iç geçirdik.
“Sus” dediklerinde alkışladık.
Bugün ülkenin geldiği nokta sürpriz değil. Bu tablo, yılların “okumazlık” ve “korkaklık” birikiminin gayet öngörülebilir sonucu.
Bir toplumun pusulası bozulursa, yönünü kaybeder.
Bizim pusulada hâlâ “oku” ve “korkma” yazıyor.
Ama biz, “sus” ve “unut” yönlerine sapmış durumdayız.
Yine de hâlâ geç değil.
Önce kendimizle yüzleşip şu soruyu sormamız gerekiyor:
Bu kadar açık mesajlara rağmen niye bu kadar yanlış yoldayız?
Cevap net:
Çünkü okumadık.
Ve çünkü korktuk.
Şimdi sıra tam tersini yapmakta.
